Nie zadzwoniłam do Szybmorskiej.

Nie zadzwoniłam do Wisławy Szymborskiej, nie zadzwoniłam, bo bałam się powiedzieć, że jestem chora i nie przyjadę. A zaprosiła mnie listownie do przyjazdu i podała mi numer swojego telefonu, gdy napisałam, że piszę pracę magisterską na temat jej poezji.

Nie przyjechałam, bo byłam bardzo chora - walczyłam o życie, zdrowie i myślałam tylko o tym, żeby być w stanie opiekować się dzieckiem.
No i czasy były inne - wyjazd do Krakowa nie był chwilą – samochodu nie miałam, więc musiałabym kogoś prosić o podwiezienie, a żyłam w poczuciu winy, że skoro jestem chora, to i tak zajmuję innym za dużo czasu, więc nie mogę prosić o kolejne przysługi.
Musiałabym chora tułać się po pociągach, a potem przemieszczać po Krakowie, a na to nie miałam siły, więc praca magisterska: „Wisława Szymborska - zarys monograficzny twórczości poetyckiej” musiała się napisać w moim przekonaniu bez Szymborskiej.  

Tak, wiem, że mogłam choć zadzwonić – podała mi przecież swój numer telefonu. Nie była wtedy jeszcze obleganą noblistką (Nobla dostała dopiero w 1997 za rok 1996), nie interesowało się nią wiele osób i teraz myślę, że zrozumiałaby, i porozmawiała choć ze mną chwilę.

No ale nie spotkałam się z nią , zastygłam w poczuciu winy - bo to z mojej strony karygodna niekonsekwencja – proszę o spotkanie, a nie mogę przyjechać.
Nie, tak nie wypada, nie można!!!  Pozostaje mi zapaść się pod ziemię i nie wysyłać jej pracy magisterskiej (bo pewnie powie, ze jest słaba i pisana bez niej).
Niech o mnie zapomni. Wstyd.
Więc nie wysłałam i więcej się do niej nie odezwałam, i tego żałuję do tej pory.

Jakże często niszczą nas przekonania, które nabyliśmy w procesie wychowania! Moje były wyniesione z surowego domu, w którym nauczono mnie, że jak coś obiecasz, to MUSISZ dotrzymać słowa.
A jak nie dotrzymasz, to jesteś do niczego, nie pokazuj się ludziom na oczy, bo przecież nie wypada.
No i przez lata wpajane przekonanie, że nie jestem dość dobra, dość idealna, że piątka z minusem to nie piątka, a z tróją lepiej zapaść się pod ziemię i nie pokazywać światu.  

Powiecie, że to było dawno i że teraz ludzie są bardziej nowocześni, odważniejsi?  
Pod pewnymi względami tak, pod innymi nie.
Poza tym każdy jest inny i niewielkie znaczenie ma rok urodzenia.
Pracuję z menedżerami, wykładowcami, trenerami, coachami i studentami i … z  moich doświadczeń wynika, że pod płaszczykiem pozornej odwagi mnóstwo z nas kryje całą masę niszczących przekonań.

Przekonania, które utrudniają realizację celów  (bo są i inne - wspierające) siedzą w nas mówiąc – nie rób tego, i tak Ci się nie uda, nie nadajesz się, świat jest rywalizacyjny, pierwszy milion trzeba ukraść, bez znajomości nic nie osiągniesz itp. …
Znacie?

Takie przekonania tropię z moimi coachingowymi Klientami i pomagam im się z nimi rozprawiać, bo niezauważone i nieprzepracowane potrafią strasznie utrudnić życie.

I tu może ktoś zapytać, czy każde niszczące przekonanie można przepracować na coachingu?
Odpowiem – można wiele zidentyfikować, uświadomić sobie, nad wieloma pracować, ale czasem będziemy potrzebowali terapii lub dłuższej pracy niż coaching.

Coaching jest rewelacyjny, gdy mamy trochę siły, gdy przed nami wyzwanie, które przekracza nasze dotychczasowe wyzwania, gdy jesteśmy mocni i chcemy być mocniejsi.
Moja superwizorka – Monika Zubrzycka – Nowak zwykła mawiać, że na coaching przychodzi się po moc – po swoją moc, a nie po pomoc.
Po pomoc przychodzi się na terapię.

Ale uwaga - nie znam jednej metody, która za jednym zamachem załatwi wszystkie Twoje problemy, bo jak rozprawisz się z jednym, to pojawią się inne.
Bardzo lubię słowa Johna Whitmora (pierwszego Europejczyka, który pisał o coachingu), że: „Rozwój jest drogą, a nie miejscem przeznaczenia” .

Jak znajdziesz i przekonania, które Cię trzymają i zneutralizujesz je, to znajdziesz się w innym miejscu, będziesz chciał sięgać wyżej, żyć lepiej, być bardziej skuteczny/szczęśliwy/spełniony/żyć sensowniej.

I wtedy być może znowu sięgniesz po coaching, terapię, medytację, czy inne metody rozwoju.

Ja – przepracowałam temat, z którym zmagałam się w 88 roku, przepracowałam też wiele innych tematów (między innymi lek przed wystąpieniami publicznymi, dlatego jestem skuteczna w uczeniu wystąpień - bo bardzo sama musiałam pracować).
A to, że jestem coraz odważniejsza, coraz bardziej pewna siebie, skuteczna w pracy z innymi, to nie znaczy, że nie mam nad czym pracować ze sobą😉

Na pożegnanie zamieszczam zdjęcie listu od Szymborskiej i pierwszej strony mojej pracy magisterskiej.
Ciekawe jak długo będę jeszcze żałować, że nie spotkałam się z Szymborską? … Może zawsze? Ale wiecie, co jest w tym wszystkim ważne? Ważne, żeby sobie wybaczyć. A to na szczęście zrobiłam.

Do napisania postu zainspirował mnie wczorajszy wieczór poetycki w kieleckiej „poczekalni na dworcu” i wiersze Szymborskiej czytane przez Dominikę Ostałowską.

A jeśli ktoś potrzebuje coachingu, czy mentoringu, oczywiście może się odzywać 😉

 

#coachig #pracazprzekonaniami #przywodztwo #wislawaszymborska #wisławaszymborskakielce

 

 

Budujmy na różnicach.

 

„Pewność jest metodą zagłuszenia zdrowego instynktu, dzięki któremu szukamy prawdy” - powiedział Krzysztof Zanussi na wczorajszym pokazie filmu: „Liczba doskonała” (Pokaz inaugurował Festiwal Sztuk „Między Stronami” – festiwal, którego ideą jest stawianie pytań zahaczających o sens życia).

Film odrzuciły z eliminacji konkursowych - bo podobno „nienowoczesny i nie na czasie”, bo „teraz modny jest ateizm” –  komisje niektórych festiwali filmowych, w tym festiwalu we Włoszech i w Hiszpanii.

Pewnie jesteście ciekawi, o czym jest film? W telegraficznym skrócie - „Liczba doskonała”  to dialog między ateizmem i religią,  to pytania o tajemnicę nieodgadnionego świata. Jego główny bohater – matematyk - przeciwstawia się kultowi pełnej szafy i drugiego samochodu, poszukuje tego, co w życiu nieodgadnione i tego, co ma rzeczywistą wartość.
W mojej ocenie – doskonały głęboki film (no, może zmieniłabym zakończenie😉)
…

Ale wracając do rzeczy – również wczoraj - prowadząc „Coaching kariery” dla studentów Politechniki Świętokrzyskiej, zaproponowałam zespołowe ćwiczenie integrujące (bez ukierunkowania na tematy religijne), po którym jedna z grup opowiadała o sobie:  „wśród nas jest dwóch wierzących, dwóch agnostyków i jeden ateista.
Studenci przyjęli to do wiadomości nie wartościując i z pełną ciekawością pracowali razem dalej.
Nie było komentarzy w stylu: „teraz religijność jest nie na topie”, czy „jesteś zły, bo jesteś ateistą”.

Były głębokie refleksje nad różnicami, zakończone samoobserwacją swojej roli w zespole, do której zaprosiłam studentów.
Potem opowiedziałam o koncepcji ról zespołowych Belbina i syndromie „Apollo”.
Teorię przywołuję, pracując z menedżerami różnego szczebla, od Top-menedżerów do menedżerów liniowych.
Niech znają ją i studenci i niech doceniają swoje kompetencje, swój unikalny wkład w pracę zespołową.  

Znacie koncepcję? …
Syndrom Apollo to zjawisko tzw. „ujemnej synergii” – czyli efektu pracy grupowej, który jest znacznie mniejszy niż można by uzyskać sumując efekty pracy indywidualnej członków zespołu, a Meredith Belbin zaobserwował go przeprowadzając pewien eksperyment.
Badacz dał to samo ambitne zadanie różnym zespołom - zespołom ekspertów i bardzo przeciętnych pracowników i obserwował wyniki ich pracy. Test powtarzano wielokrotnie i za każdym razem wyniki były takie same - zawsze zespół ekspertów wypadał …najgorzej.

Zapewne domyślacie się, że eksperci bardzo pewni swojego punktu widzenia, nie otwierali się na dyskusję, nie brali pod uwagę innego zdania, nie potrafili słuchać i budować na różnicach.
I nie mogli ukończyć zleconej pracy.

Wnioski nasuwają się same.

Kolejny krok w biznesie, to opracowanie strategii tworzenia uczących się, innowacyjnych, bazujących na różnicach, zespołów.
Takie strategie opracowuję z zespołami menedżerskimi, wtedy dzielę się też metodami i narzędziami wdrożeniowymi.

Ale to dłuższy temat, więc zainteresowanych zapraszam do osobistego kontaktu.

A zakończę klamrą, przywołując słowa Krzysztofa Zanussiego: „Pewność jest metodą zagłuszenia zdrowego instynktu, dzięki któremu szukamy prawdy”.

Pamiętajmy o tym – w biznesie, na uczelni, w życiu osobistym.